Vangaveltur 23. janúar 2019

Fyrir rúmlega ári síðan kenndi mín yndislega Pála Margrét mér að allir gætu stundað jóga, líka súkkulaðielskandi ísæta eins og ég sjálf. Ég hafði alveg áður prófað jóga en ekki fundið mig almennilega í því, en ákvað að gefa því annað tækifæri með nýju hugarfari. Þessa gjöf gaf Pála mér þegar ég þurfti hvað mest á henni að halda, en á þeim tíma lá Vala Mist inni á gjörgæslu vegna sýkingar í shuntinu og Pála opnaði heimili sitt fyrir mér þar sem ég gat ekki sofið með Völu Mist á gjörgæslunni og Barnadeildin var pökkuð.
Síðan þá hefur ýmislegt gerst og þetta hugarfar hefur hjálpað mér gífurlega til að takast á við allskonar áskoranir sem við höfum staðið frammi fyrir.
Núna á föstudaginn mæti ég svo í tíma, sem er í raun ekki frásögufærandi, nema vegna þess að í lok tímans, þegar við erum að fara slaka á og kennarinn segir okkur að hugsa um það sem við erum þakklát fyrir, að það fyrsta sem kemur upp í hugann er að ég sé þakklát fyrir mig sjálfa. Þetta kom jafn eðlilega fram eins og að uppáhaldsliturinn minn er grænn. Mikið sem mér brá - það mikið að ég fann tárin brjótast fram. Eitt augnablik fylltist ég ótta, ég get ekki farið að gráta í sal fullum af fólki, þetta var hvorki staður né stund fyrir það.
Sem betur fer þaut þetta augnablik hratt hjá og ég áttaði mig á að ég mætti bara víst gráta, ég ætti að hlusta á líkama minn og leyfa honum að fá þá útrás sem hann þyrfti þá stundina. Enda hvar væri það meira viðeigandi en einmitt í fullum sal af fólki, sem er allt að ganga í gegnum allskonar, gleði og sorg, sem á það sameiginlegt að gefa sér tíma til að næra sál sína og líkama.
Svo ég bara grét alla slökunina. Ég grét yfir því að vera þakklát fyrir sjálfa mig, yfir því að ég væri hjartahlý og góð, óþolinmóð en á sama tíma svo þolinmóð, fljótfær en samt svo skipulögð, dramatísk en líka yfirveguð. Ég grét af þakklæti yfir að vera ég sjálf - og mikið sem það var dásamlegt. Ég var endurnærð á sál og líkama eftir þessa slökun og er svo þakklát fyrir að hafa leyft mér það í stað þess að birgja það inni.
Ef þið eruð enn að lesa langar mig að biðja ykkur að taka ykkur smá stund, vera góð við ykkur sjálf og hugsa um 3 hluti sem þið eruð þakklát fyrir í fari ykkar, en þetta er eitthvað sem við gerum held ég allt of sjaldan og þurfum að minna okkur á að gera.
Knús á línuna - þið eruð frábær!

Ummæli

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Vangaveltur 12. janúar 2019

Í dag, 12. janúar, er ljósadagur í Skagafirði, þar sem við kveikjum á kertum og minnumst þeirra sem eru ekki lengur hjá okkur. Er þetta falleg leið til að fagna lífinu og þeirri ást sem fólk hefur gefið okkur. Í dag er líka afmælisdagurinn hennar Völu Mistar, sá fyrsti eftir að hún dó. Ég er búin að bera blendnar tilfinningar til þessa dags og jafnvel kvíða honum, þar til ég tók þá ákvörðun, með hjálp ljósadagsins, að ég ætla að halda uppá hann og gleðjast. Því óhjákvæmilega mun èg hugsa mikið um Völu Mist í dag, litla gleðigjafann okkar og alla þá ást sem hún kom með í líf okkar. Ef það er ekki ástæða til að vera þakklát og fagna er fátt sem gerir það. Hvet ég ykkur öll, sama hvar þið eruð stödd í heiminum, að gefa ykkur tíma til að setjast niður, kveikja ljós og minnast þeirra sem þið saknið. Leyfið tárunum að falla ef þarf, umfram allt að minnist allra góðu stundanna og varðveita þær. Að velja það að vera þakklát þrátt fyrir skerandi söknuð, en söknuðurinn væri ekki svona sár
Lesa meira

Vangaveltur 12. október 2017

Við Vala Mist komum heim á þriðjudagskvöld, ég þorði ekki að segja frá því strax því èg vildi ekki jinxa neitt, svo stutt var stoppið heima síðast. Þetta er engan vegin rökrétt hugsun þar sem að þó að Facebook sé magnað þá hefur það bara engin áhrif á heilsufar fjölskyldunnar. Þetta er búið að ganga mjög vel fyrir utan að Vala Mist ældi í gærkvöldi. Þó það sé gott að vera komin heim þá er það líka svo erfitt, sérstaklega þegar eitthvað kemur upp á, því hérna erum við ábyrgðaraðilarnir og höfum enga bjöllu þar sem fagaðilar koma inn og aðstoða okkur. Èg áttaði mig samt á að ég kynni ýmislegt, eftir að èg var búin að róa mig niður, en fyrstu viðbrögð mín voru að mig langaði að hlaupa út og fara út í buskann og koma aftur seinna þegar allt væri í lagi og allir hressir. Ég ákvað að taka lífsmörk (þe það sem ég get gert hérna heima, hiti, púls og öndun) og mæla ummál höfuðsins, því èg vissi að ég yrði spurð að þessu þegar èg myndi hringja á barnadeildina. Sú skoðun kom eðlilega út og
Lesa meira

Vangaveltur 16. maí 2023

Það er langt síðan ég hef sett eitthvað hérna inn, ekki nema eina færslu síðan ég átti Sólrúnu Ingu sem er nýlega orðin eins árs. En ég fann þörf til að deila þessum skrifum með ykkur þar sem fyrr í dag, átti ég samtal við aðra móður, sem á dóttur á aldur við Sólrúnu Ingu og við vorum, í gamansömum tón, að segja frá uppátækjum dætra okkar, sem eru duglegar að fara út um allt og upp um allt. Mér varð hugsað til þessara skrifa þegar ég kom heim og minntist stormsins innra með mér þegar ég skrifaði þessi orð, kvöldið áður en Vala Mist þurfti í enn eina aðgerðina. Kannski hjálpa þessi skrif mín einhverjum sem er að ganga í gegnum eitthvað flókið, ég veit að þau hjálpuðu mér.   27. september 2017 Hér sit ég hágrátandi því mér finnst ég ekki hafa stjórn á neinu. Úti grætur rigningin með mér og ég horfi á regndropana leka niður rúðuna á stóru gluggunum á Barnaspítalanum. Mikið er ég þakklát fyrir að ég sé ekki bitur. Það er held ég alveg rosalega auðvelt að verða bitur í þessum aðstæðum, því
Lesa meira