Vangaveltur 4. september2020

 Kær vinkona sendi mér Ted fyrirlestur sem ég hvet alla til að horfa á (hann er á ensku).

Þar fjallar fyrirlesarinn Nora um hvernig sorgin mótar okkur á sama hátt og gleðistundir í lífi okkar og hvernig er jafnvel ætlast til að við höldum áfram og komumst yfir sorgina. Því sorgin eigi ekki að vera partur af lífinu, við eigum að geta skilið hana eftir.

Ég held, líkt og Nora, að þetta sé allt of algengt viðhorf, því eftir að hafa upplifað mikla sorg sjálf, átta ég mig á að sorgin verður alltaf partur af mér. Sorgin hefur mótað mig jafnmikið og jafnvel meira en sumar af mínum hamingjusömustu stundum. Hún hefur fengið mig til að líta í eigin barm, hvernig ég vil raunverulega verja lífinu, tímanum mínum og með hverjum. Horfast í augu við hluti sem ég sé eftir og taka ábyrgð á þeim. 

Sorgin hefur hjálpað mér að vaxa og þroskast í þá manneskju sem ég er í dag og mér þykir virkilega vænt um þá manneskju. Ég er mun betri og skilningsríkari við sjálfa mig en ég var áður. Ég skil að ég er góð manneskja þó ég hafi gert mistök og hugsi stundum ekki fallega. Ég skil að ég er mannleg og leitast eftir því að hlúa að kostum mínum í stað galla. Ég skil að ég get valið hvert ég beini hugsunum mínum, þó það sé stundum alveg rosalega erfitt.

Ég hef fengið að heyra að fólk hafi orðið rosalega fegið að það geti talað "venjulega" í kringum mig eftir að Vala Mist dó. Að hlutirnir verði ekki vandræðalegir við það að segja eitthvað "vitlaust". Því ég tali um Völu Mist alveg jafn eðlilega og ég tali um Ásrúnu.

Málið er að ég er ekki endanlega búin að kveðja Völu Mist og hugsa að ég geri það aldrei. Hún er alltaf hjá mér, ég ber hana með mér hvert sem ég fer. Alveg eins og ég tala stundum ennþá við ömmu þegar ég er að sauma eða við tengdapabba þegar ég fer í berjamó eða reyni að leysa Sudoku þraut. Því fólkið sem hefur staðið hjarta mínu næst er enn hjá mér. Enda átta ég mig á að stundum tala ég um fólkið mitt í nútíð, alveg ómeðvitað og óvart.

Auðvitað halda allir áfram með lífið á sinn hátt en ég vona að allir sem hafa upplifað mikla sorg nái að lifa með henni og það sem hún gefur í stað þess að berjast við að yfirstíga hana.




Ummæli

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Vangaveltur 12. janúar 2019

Í dag, 12. janúar, er ljósadagur í Skagafirði, þar sem við kveikjum á kertum og minnumst þeirra sem eru ekki lengur hjá okkur. Er þetta falleg leið til að fagna lífinu og þeirri ást sem fólk hefur gefið okkur. Í dag er líka afmælisdagurinn hennar Völu Mistar, sá fyrsti eftir að hún dó. Ég er búin að bera blendnar tilfinningar til þessa dags og jafnvel kvíða honum, þar til ég tók þá ákvörðun, með hjálp ljósadagsins, að ég ætla að halda uppá hann og gleðjast. Því óhjákvæmilega mun èg hugsa mikið um Völu Mist í dag, litla gleðigjafann okkar og alla þá ást sem hún kom með í líf okkar. Ef það er ekki ástæða til að vera þakklát og fagna er fátt sem gerir það. Hvet ég ykkur öll, sama hvar þið eruð stödd í heiminum, að gefa ykkur tíma til að setjast niður, kveikja ljós og minnast þeirra sem þið saknið. Leyfið tárunum að falla ef þarf, umfram allt að minnist allra góðu stundanna og varðveita þær. Að velja það að vera þakklát þrátt fyrir skerandi söknuð, en söknuðurinn væri ekki svona sár
Lesa meira

Vangaveltur 12. október 2017

Við Vala Mist komum heim á þriðjudagskvöld, ég þorði ekki að segja frá því strax því èg vildi ekki jinxa neitt, svo stutt var stoppið heima síðast. Þetta er engan vegin rökrétt hugsun þar sem að þó að Facebook sé magnað þá hefur það bara engin áhrif á heilsufar fjölskyldunnar. Þetta er búið að ganga mjög vel fyrir utan að Vala Mist ældi í gærkvöldi. Þó það sé gott að vera komin heim þá er það líka svo erfitt, sérstaklega þegar eitthvað kemur upp á, því hérna erum við ábyrgðaraðilarnir og höfum enga bjöllu þar sem fagaðilar koma inn og aðstoða okkur. Èg áttaði mig samt á að ég kynni ýmislegt, eftir að èg var búin að róa mig niður, en fyrstu viðbrögð mín voru að mig langaði að hlaupa út og fara út í buskann og koma aftur seinna þegar allt væri í lagi og allir hressir. Ég ákvað að taka lífsmörk (þe það sem ég get gert hérna heima, hiti, púls og öndun) og mæla ummál höfuðsins, því èg vissi að ég yrði spurð að þessu þegar èg myndi hringja á barnadeildina. Sú skoðun kom eðlilega út og
Lesa meira

Vangaveltur 16. maí 2023

Það er langt síðan ég hef sett eitthvað hérna inn, ekki nema eina færslu síðan ég átti Sólrúnu Ingu sem er nýlega orðin eins árs. En ég fann þörf til að deila þessum skrifum með ykkur þar sem fyrr í dag, átti ég samtal við aðra móður, sem á dóttur á aldur við Sólrúnu Ingu og við vorum, í gamansömum tón, að segja frá uppátækjum dætra okkar, sem eru duglegar að fara út um allt og upp um allt. Mér varð hugsað til þessara skrifa þegar ég kom heim og minntist stormsins innra með mér þegar ég skrifaði þessi orð, kvöldið áður en Vala Mist þurfti í enn eina aðgerðina. Kannski hjálpa þessi skrif mín einhverjum sem er að ganga í gegnum eitthvað flókið, ég veit að þau hjálpuðu mér.   27. september 2017 Hér sit ég hágrátandi því mér finnst ég ekki hafa stjórn á neinu. Úti grætur rigningin með mér og ég horfi á regndropana leka niður rúðuna á stóru gluggunum á Barnaspítalanum. Mikið er ég þakklát fyrir að ég sé ekki bitur. Það er held ég alveg rosalega auðvelt að verða bitur í þessum aðstæðum, því
Lesa meira