Vangaveltur 24. nóvember 2022

Í dag eru 4 ár síðan Vala Mist lést. Ég er búin að ströggla extra mikið í ár með þessa viku, sem hófst 18. nóvember þegar hún fór í hjartastoppið. Í raun finnst mér sá dagur erfiðari en dagurinn þegar hún svo lést.

Suma daga hefði ég ekki komið mér fram úr nema vegna þess að ég hreinlega þurfti þess. Ég er búin að vera meir og gráta nánast á hverjum degi, útaf engu, útaf öllu. Tárin renna og gera sitt besta að vökva sálina á meðan ég festi mig í minningum og sorg. 

Ég átta mig alveg á afhverju ég á svona erfitt með sorgina í ár. Núna er ég með litla dúllu í fanginu sem er svo lífsglöð að við þurfum að hafa okkur öll við að halda í við hana, þar sem hún stendur upp meðfram öllu, farin að skríða fáránlega hratt, sérstaklega þegar hún sér stiga eða köttinn og klappar og hlær yfir lífinu sjálfu. 

Það er stundum þegar ég er með hana í fanginu, sérstaklega á nóttunni/snemma morguns og við kúrum, að ég fæ flash back til Völu Mistar. Þegar ég nudda nefinu í dúnamjúkt hárið og kyssi kollinn. Það sem ég gæfi fyrir eitt knús enn, þó það væri ekki nema eitt knús.

Ég er svo þakklát fyrir að á þessum degi fyrir 4 árum, tókum við Valur meðvitaða ákvörðun um að við ætluðum að vera hamingjusöm og lifa lífinu, ekki bara láta það gerast, heldur halda sjálf í stjórnartaumana. Með því að taka þessa ákvörðun hefur verið auðveldara að taka sorgina í sátt og hafa hana sem förunaut með okkur í lífinu.

Það breytir því ekki að stundum er hún bara svo sár að mér finnst ég ekki ná andanum. En sama hversu erfitt það er,  næ ég alltaf þó andanum. Og held áfram. Og fagna lífinu og hversu fallegt lífið mitt er. Hversu ríkt það er af ást og hvað ég er heppin með fjölskylduna mína. Val og stelpurnar okkar, sem eru svo góðar við okkur að það er leitun að öðru eins. 

Ég fagna lífinu í stað þess að festa mig í missinum og hve sár hann er. Því þó sorgin sé okkur góður förunautur, má hún ekki yfirtaka lífið og þá sem eru með okkur núna að skapa nýjar minningar. Því lífið er yndislegt og fullt af litum. Það er á okkar ábyrgð að lita myndirnar eins og við viljum, með þeim sem við viljum. Skapa nýjar mnningar í öllum regnbogans litum.

Ummæli

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Vangaveltur 12. janúar 2019

Í dag, 12. janúar, er ljósadagur í Skagafirði, þar sem við kveikjum á kertum og minnumst þeirra sem eru ekki lengur hjá okkur. Er þetta falleg leið til að fagna lífinu og þeirri ást sem fólk hefur gefið okkur. Í dag er líka afmælisdagurinn hennar Völu Mistar, sá fyrsti eftir að hún dó. Ég er búin að bera blendnar tilfinningar til þessa dags og jafnvel kvíða honum, þar til ég tók þá ákvörðun, með hjálp ljósadagsins, að ég ætla að halda uppá hann og gleðjast. Því óhjákvæmilega mun èg hugsa mikið um Völu Mist í dag, litla gleðigjafann okkar og alla þá ást sem hún kom með í líf okkar. Ef það er ekki ástæða til að vera þakklát og fagna er fátt sem gerir það. Hvet ég ykkur öll, sama hvar þið eruð stödd í heiminum, að gefa ykkur tíma til að setjast niður, kveikja ljós og minnast þeirra sem þið saknið. Leyfið tárunum að falla ef þarf, umfram allt að minnist allra góðu stundanna og varðveita þær. Að velja það að vera þakklát þrátt fyrir skerandi söknuð, en söknuðurinn væri ekki svona sár
Lesa meira

Vangaveltur 16. maí 2023

Það er langt síðan ég hef sett eitthvað hérna inn, ekki nema eina færslu síðan ég átti Sólrúnu Ingu sem er nýlega orðin eins árs. En ég fann þörf til að deila þessum skrifum með ykkur þar sem fyrr í dag, átti ég samtal við aðra móður, sem á dóttur á aldur við Sólrúnu Ingu og við vorum, í gamansömum tón, að segja frá uppátækjum dætra okkar, sem eru duglegar að fara út um allt og upp um allt. Mér varð hugsað til þessara skrifa þegar ég kom heim og minntist stormsins innra með mér þegar ég skrifaði þessi orð, kvöldið áður en Vala Mist þurfti í enn eina aðgerðina. Kannski hjálpa þessi skrif mín einhverjum sem er að ganga í gegnum eitthvað flókið, ég veit að þau hjálpuðu mér.   27. september 2017 Hér sit ég hágrátandi því mér finnst ég ekki hafa stjórn á neinu. Úti grætur rigningin með mér og ég horfi á regndropana leka niður rúðuna á stóru gluggunum á Barnaspítalanum. Mikið er ég þakklát fyrir að ég sé ekki bitur. Það er held ég alveg rosalega auðvelt að verða bitur í þessum aðstæðum, því
Lesa meira

Vangaveltur 12. október 2017

Við Vala Mist komum heim á þriðjudagskvöld, ég þorði ekki að segja frá því strax því èg vildi ekki jinxa neitt, svo stutt var stoppið heima síðast. Þetta er engan vegin rökrétt hugsun þar sem að þó að Facebook sé magnað þá hefur það bara engin áhrif á heilsufar fjölskyldunnar. Þetta er búið að ganga mjög vel fyrir utan að Vala Mist ældi í gærkvöldi. Þó það sé gott að vera komin heim þá er það líka svo erfitt, sérstaklega þegar eitthvað kemur upp á, því hérna erum við ábyrgðaraðilarnir og höfum enga bjöllu þar sem fagaðilar koma inn og aðstoða okkur. Èg áttaði mig samt á að ég kynni ýmislegt, eftir að èg var búin að róa mig niður, en fyrstu viðbrögð mín voru að mig langaði að hlaupa út og fara út í buskann og koma aftur seinna þegar allt væri í lagi og allir hressir. Ég ákvað að taka lífsmörk (þe það sem ég get gert hérna heima, hiti, púls og öndun) og mæla ummál höfuðsins, því èg vissi að ég yrði spurð að þessu þegar èg myndi hringja á barnadeildina. Sú skoðun kom eðlilega út og
Lesa meira