Vangaveltur 22. mars 2019

Um daginn helltist yfir mig sorg, það mikil að ég náði varla andanum. Það að Vala Mist væri dáin skall á mér af fullum þunga og mér fannst ég ekki ná að yfirstíga það.
Mikið sem mér brá, lífið var komið í nokkuð eðlilegar skorður og við farin að ná takti í hinu nýja daglega lífi. Ég hélt að ég væri einfaldlega komin lengra í sorgarferlinu en það að missa öll spilin úr hendinni og hafa ekki orku í neitt.
Þennan sama dag rakst ég á grein á internetinu sem hjálpaði mér gífurlega að skilja hvernig sorg virkar, a.m.k. í mínu tilfelli, því vildi ég deila þessu með ykkur. Ég setti inn myndir með færslunni til að útskýra málið betur.
Á myndunum sjáið þið kassa með bolta inn í og sársauka/sorgar-hnapp. Í upphafi er boltinn risastór og fyllir nánast upp í kassann, þannig að þú getur eiginlega ekki hreyft kassann án þess að boltinn ýti á hnappinn. Hann skoppar um í kassanum og ýtir á hnappinn aftur og aftur. Þú hefur enga stjórn á því og sársaukinn blossar upp í hvert sinn. Stundum er það svo mikið að það virðist vera óyfirstíganlegt.
Þegar tíminn líður minnkar boltinn og ýtir sjaldnar á hnappinn, en þegar hann gerir það, er það alltaf jafn sárt. Það að boltinn sé minni hjálpar þér í þínu daglega lífi því þú átt auðveldara með að takast á við lífið. Gallinn er hins vegar sá að boltinn ýtir á hnappinn þegar þú átt síst von á því. Hjá flestum mun boltinn alltaf vera til staðar. Hann ýtir sjaldnar á hnappinn og þú hefur tíma til að jafna þig á milli smella, ólíkt því þegar boltinn var stór og fyllti nánast út í kassann.
Er þetta ein besta lýsing á sorg sem ég hef heyrt og jafnaði ég mig á áfallinu yfir því hve þungt sorgin helltist yfir mig. Því það er bara í lagi. Ég veit líka að ég er hamingjusöm og ánægð með lífið mitt þó svo að boltinn ýti af og til á hnappinn minn, það er bara eðlilegt að hann sé til staðar þegar um er að ræða söknuð til manneskju sem ég hélt að ég gæti ekki lifað án. Ég mun alltaf elska Völu Mist og gerir það mig að betri manneskju á hverjum degi.
Fyrir það er ég þakklát.
Ég óska ykkur allra góðrar helgar, bið ykkur um að lifa í núinu, njóta þess og knúsa fólkið ykkar.

Ummæli

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Vangaveltur 12. janúar 2019

Í dag, 12. janúar, er ljósadagur í Skagafirði, þar sem við kveikjum á kertum og minnumst þeirra sem eru ekki lengur hjá okkur. Er þetta falleg leið til að fagna lífinu og þeirri ást sem fólk hefur gefið okkur. Í dag er líka afmælisdagurinn hennar Völu Mistar, sá fyrsti eftir að hún dó. Ég er búin að bera blendnar tilfinningar til þessa dags og jafnvel kvíða honum, þar til ég tók þá ákvörðun, með hjálp ljósadagsins, að ég ætla að halda uppá hann og gleðjast. Því óhjákvæmilega mun èg hugsa mikið um Völu Mist í dag, litla gleðigjafann okkar og alla þá ást sem hún kom með í líf okkar. Ef það er ekki ástæða til að vera þakklát og fagna er fátt sem gerir það. Hvet ég ykkur öll, sama hvar þið eruð stödd í heiminum, að gefa ykkur tíma til að setjast niður, kveikja ljós og minnast þeirra sem þið saknið. Leyfið tárunum að falla ef þarf, umfram allt að minnist allra góðu stundanna og varðveita þær. Að velja það að vera þakklát þrátt fyrir skerandi söknuð, en söknuðurinn væri ekki svona sár
Lesa meira

Vangaveltur 12. október 2017

Við Vala Mist komum heim á þriðjudagskvöld, ég þorði ekki að segja frá því strax því èg vildi ekki jinxa neitt, svo stutt var stoppið heima síðast. Þetta er engan vegin rökrétt hugsun þar sem að þó að Facebook sé magnað þá hefur það bara engin áhrif á heilsufar fjölskyldunnar. Þetta er búið að ganga mjög vel fyrir utan að Vala Mist ældi í gærkvöldi. Þó það sé gott að vera komin heim þá er það líka svo erfitt, sérstaklega þegar eitthvað kemur upp á, því hérna erum við ábyrgðaraðilarnir og höfum enga bjöllu þar sem fagaðilar koma inn og aðstoða okkur. Èg áttaði mig samt á að ég kynni ýmislegt, eftir að èg var búin að róa mig niður, en fyrstu viðbrögð mín voru að mig langaði að hlaupa út og fara út í buskann og koma aftur seinna þegar allt væri í lagi og allir hressir. Ég ákvað að taka lífsmörk (þe það sem ég get gert hérna heima, hiti, púls og öndun) og mæla ummál höfuðsins, því èg vissi að ég yrði spurð að þessu þegar èg myndi hringja á barnadeildina. Sú skoðun kom eðlilega út og
Lesa meira

Vangaveltur 16. maí 2023

Það er langt síðan ég hef sett eitthvað hérna inn, ekki nema eina færslu síðan ég átti Sólrúnu Ingu sem er nýlega orðin eins árs. En ég fann þörf til að deila þessum skrifum með ykkur þar sem fyrr í dag, átti ég samtal við aðra móður, sem á dóttur á aldur við Sólrúnu Ingu og við vorum, í gamansömum tón, að segja frá uppátækjum dætra okkar, sem eru duglegar að fara út um allt og upp um allt. Mér varð hugsað til þessara skrifa þegar ég kom heim og minntist stormsins innra með mér þegar ég skrifaði þessi orð, kvöldið áður en Vala Mist þurfti í enn eina aðgerðina. Kannski hjálpa þessi skrif mín einhverjum sem er að ganga í gegnum eitthvað flókið, ég veit að þau hjálpuðu mér.   27. september 2017 Hér sit ég hágrátandi því mér finnst ég ekki hafa stjórn á neinu. Úti grætur rigningin með mér og ég horfi á regndropana leka niður rúðuna á stóru gluggunum á Barnaspítalanum. Mikið er ég þakklát fyrir að ég sé ekki bitur. Það er held ég alveg rosalega auðvelt að verða bitur í þessum aðstæðum, því
Lesa meira