Vangaveltur 11. maí 2020



Í gær var alþjóðlegi mæðradagurinn og varð mér hugsað til þessa myndbands sem ég sá þegar Vala Mist var enn á lífi.
Ég man hvað ég var þakklát, þegar ég horfði á það í gegnum tárin, að ég væri ekki ein. Ég væri ekki ein að brotna niður, finnast þetta of mikið, finnast ég ekki geta þetta. Ég hef verið þessi kona í öllum þessum myndbrotum. Þegar maður á veikt barn verður allt svo miklu ýktara og maður er settur í þá stöðu að verða að vera sterk. Það er ekkert annað í boði.
Það var mikill lærdómur að átta sig á að til að geta verið sterk, þarf maður að leyfa sér að vera það ekki inn á milli. Því maður getur ekki verið sterk alltaf, þá brennur maður hreinlega út, það verður ekkert eftir.
Stundin sem ég áttaði mig á því að ég gæti ekki alltaf verið sterk var þegar ég var í EKG riti og ég sá svart á hvítu að það var nákvæmlega ekkert að hjartanu í mér, púlsinn var reglulegur innan eðlilegra marka og hjartað sló eins og eftir klukku. Ástæðan fyrir að ég var í línuritinu var því mér fannst ég upplifa of hraðan púls og fann til líkamlegra einkenna. Það bara hlyti að vera eitthvað að. Og það var alveg eitthvað að, bara ekkert líkamlegt. Andlega álagið var svo mikið að ég var farin að finna fyrir því líkamlega.
Ég man að ég fór heim, tók Völu Mist í fangið og bara grét. Ég grét og grét og grét. Yfir hvað þetta væri ósanngjarnt og ömurlegt, hvað ég væri ekki með neitt á hreinu og kynni ekki nóg.
Með sofandi barnið í fanginu fann ég að ég róaðist og ég gæti þetta víst, ég væri búin að geta þetta hingað til svo ég gæti þetta alveg áfram. Svo ég bara hélt áfram. Og held áfram enn.
Ég er enn móðir 2 yndislegra dætra þó svo að önnur eigi sér núna engan annan stað nema í hjarta mér. Báðar fylgja þær mér á hverjum degi hvert sem ég fer og ennþá þarf ég stundum á því að halda að vera ekki sterk.
Ég held að allir þurfi af og til að vera ekki sterkir. Að leyfa sér að finna og fá útrás fyrir tilfinningar. Þó svo að "það sé ekkert að", þá má það. Svo er líka í lagi að fá hjálp, því maður þarf ekki að kunna eða geta allt - en það er nú efni í alveg nýjan pistil.
Ég óska ykkur öllum því gleðilegan mæðradag degi of seint, sérstaklega sendi ég kveðju til minnar yndislegu móður sem ég get alltaf leitað til, jafnt á góðum dögum sem slæmum og er það lánsöm að geta kallað hana vinkonu mína.
Einnig vil ég senda tengdamóður minni sérstaka kveðju, það að ég hugsi einungis með hlýju til þess tíma þegar við bjuggum inni á heimili tengdaforeldra minna í rúm 3 ár á meðan við vorum að byggja okkur nýtt heimili og eignast okkar fyrsta barn allt í bland, segir hve mikil vinkona mín hún er og fyrir það er ég óendanlega þakklát.
Eigið góðan dag í dag og takk fyrir lesturinn.

Ummæli

  1. Pála Margrét15. maí 2020 kl. 15:38

    Takk fyrir þessi fallegu skrif elsku Lilja, og síðbúin mæðradagskveðja til þín ;*

    SvaraEyða

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Vangaveltur 12. janúar 2019

Í dag, 12. janúar, er ljósadagur í Skagafirði, þar sem við kveikjum á kertum og minnumst þeirra sem eru ekki lengur hjá okkur. Er þetta falleg leið til að fagna lífinu og þeirri ást sem fólk hefur gefið okkur. Í dag er líka afmælisdagurinn hennar Völu Mistar, sá fyrsti eftir að hún dó. Ég er búin að bera blendnar tilfinningar til þessa dags og jafnvel kvíða honum, þar til ég tók þá ákvörðun, með hjálp ljósadagsins, að ég ætla að halda uppá hann og gleðjast. Því óhjákvæmilega mun èg hugsa mikið um Völu Mist í dag, litla gleðigjafann okkar og alla þá ást sem hún kom með í líf okkar. Ef það er ekki ástæða til að vera þakklát og fagna er fátt sem gerir það. Hvet ég ykkur öll, sama hvar þið eruð stödd í heiminum, að gefa ykkur tíma til að setjast niður, kveikja ljós og minnast þeirra sem þið saknið. Leyfið tárunum að falla ef þarf, umfram allt að minnist allra góðu stundanna og varðveita þær. Að velja það að vera þakklát þrátt fyrir skerandi söknuð, en söknuðurinn væri ekki svona sár
Lesa meira

Vangaveltur 12. október 2017

Við Vala Mist komum heim á þriðjudagskvöld, ég þorði ekki að segja frá því strax því èg vildi ekki jinxa neitt, svo stutt var stoppið heima síðast. Þetta er engan vegin rökrétt hugsun þar sem að þó að Facebook sé magnað þá hefur það bara engin áhrif á heilsufar fjölskyldunnar. Þetta er búið að ganga mjög vel fyrir utan að Vala Mist ældi í gærkvöldi. Þó það sé gott að vera komin heim þá er það líka svo erfitt, sérstaklega þegar eitthvað kemur upp á, því hérna erum við ábyrgðaraðilarnir og höfum enga bjöllu þar sem fagaðilar koma inn og aðstoða okkur. Èg áttaði mig samt á að ég kynni ýmislegt, eftir að èg var búin að róa mig niður, en fyrstu viðbrögð mín voru að mig langaði að hlaupa út og fara út í buskann og koma aftur seinna þegar allt væri í lagi og allir hressir. Ég ákvað að taka lífsmörk (þe það sem ég get gert hérna heima, hiti, púls og öndun) og mæla ummál höfuðsins, því èg vissi að ég yrði spurð að þessu þegar èg myndi hringja á barnadeildina. Sú skoðun kom eðlilega út og
Lesa meira

Vangaveltur 16. maí 2023

Það er langt síðan ég hef sett eitthvað hérna inn, ekki nema eina færslu síðan ég átti Sólrúnu Ingu sem er nýlega orðin eins árs. En ég fann þörf til að deila þessum skrifum með ykkur þar sem fyrr í dag, átti ég samtal við aðra móður, sem á dóttur á aldur við Sólrúnu Ingu og við vorum, í gamansömum tón, að segja frá uppátækjum dætra okkar, sem eru duglegar að fara út um allt og upp um allt. Mér varð hugsað til þessara skrifa þegar ég kom heim og minntist stormsins innra með mér þegar ég skrifaði þessi orð, kvöldið áður en Vala Mist þurfti í enn eina aðgerðina. Kannski hjálpa þessi skrif mín einhverjum sem er að ganga í gegnum eitthvað flókið, ég veit að þau hjálpuðu mér.   27. september 2017 Hér sit ég hágrátandi því mér finnst ég ekki hafa stjórn á neinu. Úti grætur rigningin með mér og ég horfi á regndropana leka niður rúðuna á stóru gluggunum á Barnaspítalanum. Mikið er ég þakklát fyrir að ég sé ekki bitur. Það er held ég alveg rosalega auðvelt að verða bitur í þessum aðstæðum, því
Lesa meira